این موسسه در سال 1961 با هدف ارتقاء رهبری سازنده ایالات متحده و مشارکت در امور بین‌المللی بر اساس نقش محوری جامعه آتلانتیک در مواجه با چالش‌های بین‌المللی قرن بیست و یکم تاسیس شد. مقر اصلی آن اکنون در واشنگتن دی سی واقع است.
هدف از تاسیس این مرکز ادامه همکاری‌های آمریکا و اروپا که در زمان جنگ جهانی آغاز شده بود، در سال‌های پس از آن بود. در سال های اولیه تمرکز فعالیت‌های این شورا مسائل اقتصادی و خصوصاً تشویق تجارت آزاد میان دو قاره بود و کمتر به مسائل سایر نقاط دنیا می‌پرداخت.
قدرت اصلی این اندیشکده را می‌توان ارتباطاتش با شخصیت‌های برجسته عالم سیاست دانست. این شورا از طرفداران ورود ژاپن به مسائل بین‌المللی پس از جنگ جهانی دوم بود. این موضوع به نوعی باعث گسترده شدن حوزه مطالعات این اندیشکده به مسائل آسیا نیز شد.
از اعضای برجسته این اندیشکده می‌توان به جیمز جونز مشاور سابق امنیت ملی اوباما، سوزان رایس، ریچارد هالبروک، اریک شینسکی وزیر امور کهنه سربازان آمریکا و چاک هیگل نام برد.
ریاست این اندیشکده اکنون به عهده فردریک کمپ استاد میهمان دانشگاه اکسفورد و روزنامه‌نگار سابق وال استریت ژورنال است. وی در سال 2011 کتاب “برلین 1961: کندی، خروشچف و خطرناکترین مکان روی زمین” را چاپ کرد که پرفروش‌ترین کتاب نیویورک تایمز شد. این موسسه هرچند با دولت امریکا و سازمان ناتو همکاری نزدیکی دارد ولیکن طبق اساس‌نامه‌اش مستقل از دولت آمریکاست.
کارگروه مربوط به ایران در سال 2010 در این موسسه بوجود آمد که تا کنون میزبان بیش 25 نشست راجع به ایران بوده است.
گزارش هجده صفحه‌ای آخرین جلسه این کار گروه راجع به ایران در سال 2013 با عنوان “فرا رسیدن موعد حرکت از تاکتیک به استراتژی راجع به ایران” منتشر شده است. این گزارش پیشنهاداتی را به دولت امریکا در بر داشته است که عبارتند از:
1) توقف و به عقب باز گرداندن پیشرفت‌های ایران به سوی هسته‌ای شدن از طریق مذاکرات مستقیم دوجانبه؛
2) ضمن حصول اطمینان از تاثیرگذاری بیشتر تحریم‌های مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای، امریکا و متحدینش بایستی ابزارهای جدیدی به منظور افزایش ارتباطات مردم با مردم، حمایت از اصلاحات دموکراتیک و تسهیل تجارت در زمینه‌های غذا، دارو و تجهیزات پزشکی بهره بجویند؛
3) دخیل کردن و سهیم کردن مردم ایران با افزایش موارد دور از دسترسی همچون رسانه، تکنولوژی، مبادلات فرهنگی، ورزشی و آکادمیک و دسترسی دیپلماتیک مستقیم؛
4) از بین بردن توانایی ایران در ضربه زدن به منافع ایالات متحده در منطقه.[1]
[1]http://www.acus.org/files/itf_report_final.pdf
