مرکز سیاست بین‌الملل در سال 1975 فعالیت خود را آغاز کرد و دارای دفاتری در واشنگتن و نیویورک می‌باشد. شروع به کار این مرکز در پی جنگ ویتنام بود که بوسیله دیپلمات‌های سابق و فعالان صلح طلب تاسیس شد. طبق شرایط آن دوران تمرکز این مرکز در دهه هفتاد میلادی بر سیاست خارجی ایالات متحده در قاره اسیا و بویژه سیاست خارجی آمریکا در قبال کره جنوبی بود.
در سال 1979 یکی از اعضای این موسسه طی نطقی در کنگره به نقض حقوق بشر در کره‌جنوبی و نقش لابی کره‌جنوبی در واشنگتن پرداخت. در سال 1978 این مرکز برنامه‌ای با عنوان طرح هند و چین را شروع کرد که به عادی‌سازی روابط خارجی ایالات متحده با کشورهای لائوس، کابوج و ویتنام می‌پرداخت.
در سال 1983 که آفریقای جنوبی موفق به دریافت وامی از صندوق بین‌المللی پول شد این موسسه کمپینی را شروع کرد و نماینده ایالات متحده در صندوق بین‌المللی پول را تحت فشار قرار می‌داد که آمریکا مانع پرداخت وام به کشورهایی که نژادپرست می‌باشند، شود. در سال 1991 این مرکز برنامه کوبا را اجرا کرد که به عادی سازی روابط آمریکا با کوبا می‌پرداخت. از مهم‌ترین برنامه‌های این مرکز در دهه 2000 میلادی می‌توان به “غیر نظامی کردن برای دموکراسی” اشاره کرد که به کمک‌های دیپلماتیک و عملیات‌های حفظ صلح سازمان ملل می‌پردازد.
ریموند بیکر از محققین این موسسه در سال 2005 کتابی با عنوان “پاشنه آشیل سرمایه‌داری: پول کثیف و چگونگی احیای نظام بازار آزاد” منتشر کرد که به جریان‌های مالی غیرقانونی می‌پردازد. این مقاله کماکان به عنوان برنامه‌ای در این مرکز در حال پیگیری است.
هم اکنون مهم‌ترین اهداف این موسسه همکاری‌های بین‌المللی، غیرنظامی کردن و احترام به حقوق بشر است. این موسسه در مورد احتمال حمله ایالات متحده به سوریه در پی استفاده از سلاح‌های شیمیایی در این کشور؛ مقاله را با عنوان “نگاه افکار عمومی آمریکا به مداخلیه نظامی در سوریه” منتشر نموده است.
این مقاله با نظر سنجی‌های مختلف در مورد مداخله نظامی در سوریه مانند حمله موشکی، حمله گسترده، حمله به شرط محرز شدن استفاده دولت سوریه از سلاح‌های شیمیایی و … به این نتیجه می‌رسد که مردم آمریکا نیز مانند کارشناسان این کشور معتقدند که اگر آمریکا به سوریه حمله نظامی بکند شرایط کنونی را وخیم‌تر می‌کند.[1] در مقاله دیگر با عنوان “شکست دیگری برای سیاست‌های نظامی ایالات متحده” که در سال 2013 توسط این مرکز منتشر شده است به سیاست خارجی آمریکا در قبال کشور مصر می‌پردازد.
در این مقاله با پرداختن به بحران کنونی در کشور مصر و ناتوانی آمریکا در ارائه فرمولی برای این کشور و عدم توانایی برای تاثیر گذاری در سیاست‌های این کشور، کمک‌های نظامی به مصر را که سالانه حدود 1.3 میلیارد دلار می‌شود و این کشور از این حیث یکی از بزرگ‌ترین کشورهای دریافت کننده کمک‌های نظامی آمریکا می‌باشد،[2] را ناکامی سیاست کمک‌های نظامی آمریکا می‌خواند.
[1]http://www.ciponline.org/images/uploads/Polling_on_Military_Intervention_in_Syria_Handout.pdf
[2]http://www.ciponline.org/research/entry/one-more-defeat-for-us-military-policy
